Ustawa wchodzi w życie 01 stycznia 2012!!  

	Warszawa, dnia 23 listopada 2011 r.
Urząd do Spraw Cudzoziemców   Departament Legalizacji Pobytu

 

 

 

Opracowanie dot. przepisów „abolicyjnych” ustawy z dnia 28 lipca 2011 r.
o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy o cudzoziemcach (Dz U. Nr 191, poz. 1133)

 

oficjalna strona abolicji: abolicja.gov.pl, telefon informacyjny – 22/60-175-25

 

W dniu 1 stycznia 2012 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 28 lipca 2011 r.
o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy o cudzoziemcach (Dz U. Nr 191, poz. 1133). Art. 1 – 13 w/w ustawy zawierają regulacje o charakterze abolicyjnym, które mają umożliwić zalegalizowanie pobytu
jak największej liczbie cudzoziemców przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nielegalnie.

Potrzeba uregulowania sytuacji cudzoziemców przebywających na terytorium Polski nielegalnie, a zamieszkujących w naszym kraju od dłuższego czasu, ujawniła się w trakcie prac nad dokumentem „Polityka Migracyjna Polski – stan obecny i postulowane działania” opracowywanym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zalegalizowanie pobytu takich cudzoziemców w ramach kolejnej abolicji wskazuje się jako jedno z możliwych działań skierowanych na przeciwdziałanie nielegalnej migracji, a także na ograniczenie liczby przebywających na terytorium Polski imigrantów o nieuregulowanym statusie. Powyższe działanie umożliwia cudzoziemcowi zalegalizowanie pobytu czasowego lub w dalszej perspektywie stałego, pozwalając tym samym na wyjście z szarej strefy i umożliwienie stopniowej integracji ze społeczeństwem polskim.

W Polsce, dotychczas dwukrotnie zdecydowano się na wprowadzenie przepisów abolicyjnych - w 2003 i 2007 roku. Obie abolicje stawiały przed cudzoziemcami obowiązek wypełnienie określonych warunków, od spełnienia których zależne było zalegalizowanie pobytu nielegalnie przebywających w Polsce imigrantów. I właśnie to okazało się dla wielu cudzoziemców zbyt trudne. Powyższe abolicje objęły swoim zasięgiem stosunkowo niedużą część cudzoziemców (w 2003 r. - złożono 3.500 wniosków , w 2007 r. – 1992 wnioski, które obejmowały w 2026 osoby). Jak pokazało doświadczenie przepisy te były zbyt restrykcyjne.

Potrzeba przeprowadzenia kolejnej akcji abolicyjnej wynikała także z oczekiwań społecznych wyrażanych m.in. przez środowiska imigrantów, organizacje pozarządowe oraz kręgi parlamentarne. Na potrzebę ponownego, kompleksowego uregulowania sytuacji cudzoziemców przebywających nielegalnie na terytorium Polski, a zamieszkujących w naszym kraju od dłuższego czasu, wskazywał również Rzecznik Praw Obywatelskich.

Początkowo wydanie przepisów abolicyjnych było planowane w ramach nowej ustawy
o cudzoziemcach. Jednakże prace nad założeniami do nowej ustawy, zważywszy na jej obszerność i skomplikowany charakter, przedłużają się. Stąd chcąc zadośćuczynić oczekiwaniom pilnego przeprowadzenia akcji abolicyjnej, wyrażanym przez tak wiele środowisk, zdecydowano o włączeniu stosownych przepisów do w/w ustawy, co spowodowało konieczność zmiany
jej tytułu.

Ustawodawca przyjął, że przepisy o charakterze abolicyjnym mają umożliwić zalegalizowanie pobytu jak największej liczbie cudzoziemców nielegalnie przebywających w Polsce. Z uwagi na powyższe nie nakładają na cudzoziemców obowiązku spełnienia zbyt wielu przesłanek do uzyskania zezwolenia na pobyt oraz nie stwarzają nadmiernych barier
dla osiągnięcia tego celu.

W/w ustawa z dnia 28 lipca 2011 r. przewiduje, iż w postępowaniu w sprawie udzielenia lub cofnięcia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji nie będą miały zastosowania wszystkie przepisy Rozdziału 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (j.t. Dz. U. z 2006r., Nr 234, poz. 1694 z późn. zm.) regulujące kwestie zezwoleń
na zamieszkanie na czas oznaczony. Do procedury „abolicyjnej” będą stosowane jedynie przepisy ustawy o cudzoziemcach regulujące kwestie proceduralne udzielania zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony. Powyższy zabieg ma na celu podkreślenie szczególności projektowanych rozwiązań prawnych i zapewnienie sprawności prowadzonych postępowań administracyjnych.

Zgodnie z art. 2 w/w ustawy w postępowaniach w sprawie o udzielenie lub cofnięcie cudzoziemcom zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie „abolicji”, a także
po udzieleniu tego zezwolenia, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) oraz art. 59, art. 60 ust. 1 i 3 –5 oraz 6 i art. 62 ust. 3–7, 8, 8a i ust. 9 pkt 2 i 3 lit. b ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn. zm.) oraz przepisy wydane na podstawie art. 63 ust. 1 tej ustawy.

 

1.  Adresaci abolicji

 

Zgodnie z art. 1 możliwość zalegalizowania pobytu na terytorium naszego kraju będą mieli następujący cudzoziemcy przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

 

1. nieprzerwanie co najmniej od dnia 20 grudnia 2007 r., których pobyt na tym terytorium
   w dniu wejścia w życie ustawy jest nielegalny;
2. nieprzerwanie co najmniej od dnia 1 stycznia 2010 r., którym przed tym dniem została wydana ostateczna decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy, zawierająca orzeczenie o wydaleniu, i których pobyt na tym terytorium w dniu wejścia w życie ustawy
   jest nielegalny;
3. wobec których w dniu 1 stycznia 2010 r. trwało postępowanie w sprawie nadania statusu uchodźcy wszczęte na skutek kolejnego wniosku.

 

       Podstawowym wymogiem dla uzyskania zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony trybie abolicji jest nieprzerwany pobyt na terytorium Polski. Co do zasady powinien
on trwać co najmniej od dnia 20 grudnia 2007 r. i być nielegalny w dniu wejścia w życie ustawy. W przypadku cudzoziemców, w stosunku do których została wydana decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy, w której orzeczono o wydaleniu wymogiem jest nieprzerwany pobyt
co najmniej od dnia 1 stycznia 2010 r.

       Z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji będą ponadto mogli wystąpić ci cudzoziemcy, wobec których w dniu 1 stycznia 2010 r. trwało kolejne postępowanie w sprawie o nadanie statusu uchodźcy. W tym przypadku ustawodawca
nie nakłada na cudzoziemca wymogu nielegalnego pobytu, ponieważ mogą zdarzyć się sytuacje, że cudzoziemiec będzie przebywał na terytorium Polski legalnie z powodu toczącego się kolejnego postępowania w sprawie o nadanie statusu uchodźcy.

       Inaczej mówiąc: osoby, które nie ubiegały się o nadanie statusu uchodźcy, aby skorzystać
z „abolicji”, powinny przybyć na terytorium Polski przed datą rozpoczęcia stosowania przez Polskę w pełni dorobku prawnego Schengen. Założono bowiem, że z tej instytucji powinni skorzystać cudzoziemcy, którzy przybyli do naszego kraju, zanim została zniesiona w stosunku do Polski kontrola na granicach wewnętrznych państw obszaru Schengen i przebywają
tu nieprzerwanie.

       Odstępstwo co do tej daty dotyczy cudzoziemców ubiegających się o status uchodźcy,
tak aby „abolicja” uwzględniła także, zwiększony w 2009 r. względem lat ubiegłych, napływ imigrantów z terytoriów Federacji Rosyjskiej oraz Gruzji.

 

Ø  Dla celów ustawy abolicyjnej przyjmuje się, że pobyt cudzoziemców, o których mowa w art. 110[1] ustawy z dnia 13 czerwca 2003r. o cudzoziemcach (j.t. Dz. U. z 2006r., Nr 234, poz. 1694 z późn. zm.)  jest nielegalny;

 

Ø  Pobyt cudzoziemców, którzy złożyli do IOM wnioski o pomoc w dobrowolnym powrocie jest legalny. Cudzoziemcy, którzy złożyli w/w wnioski do IOM i jednocześnie zamierzają złożyć wniosek o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji powinni sami zdecydować, czy chcą wracać do kraju pochodzenia w ramach dobrowolnej repatriacji, czy też ubiegać się o zalegalizwoanie swego pobytu na tertorium RP w ramach abolicji i ewentualnie wycofać swój wniosek z IOM przed dniem 01.01.2012 r.

 

 

2.  Opłata skarbowa za udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie „abolicji” oraz wymogi formalne wniosku

 

Zgodnie z art. 60 ust. 1 i 3-6 ustawy o cudzoziemcach, do którego odsyła omawiana ustawa zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji udziela się na wniosek cudzoziemca. Wniosek składa się do wojewody właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca (art.  3 ust. 1).

Cudzoziemcy ubiegający się o udzielenie w/w zezwolenia składają wniosek na ogólnym formularzu dot. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

Ustalając właściwość wojewody cudzoziemiec powinien kierować się miejscem aktualnego pobytu i taki adres wpisać w formularzu wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

Opłata skarbowa za udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji wynosi 340 zł[2]. Obowiązek zapłaty opłaty skarbowej za udzielenie abolicji powstaje z chwilą złożenia wniosku do właściwego wojewody. Opłatę skarbową uiszcza się na rachunek właściwego organu podatkowego, którym jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Wniosek o udzielenie w/w zezwolenia może obejmować dzieci cudzoziemca lub inne osoby pozostające pod jego opieką. Jeżeli wniosek obejmuje dzieci lub inne osoby pozostające pod opieką cudzoziemca w/w opłata powinna być wniesiona za każdą z tych osób.

Jeżeli strona nie uiści należności wraz ze złożeniem wniosku, organ prowadzący postępowanie wyznaczy jej termin do wniesienia tej należności. Termin ten nie może być krótszy niż 7 dni, a dłuższy niż 14 dni. Jeżeli w wyznaczonym terminie należność nie zostanie uiszczona wniosek podlega zwrotowi. Szczegółowy wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia z niej znajduje się w załączniku do ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.).

Powyższe rygorystyczne zasady dotyczące wniesienia opłaty za udzielenie w/w zezwolenia doznają złagodzenia w § 4 art. 261 Kodeksu postępowania administracyjnego, który zobowiązuje organ administracji do załatwienia podania pomimo nieuiszczenia wymaganej opłaty, jeżeli m. in. za niezwłocznym załatwieniem przemawiają względy społeczne lub wzgląd na ważny interes strony.

Strona ma także prawo wystąpić do właściwego organu podatkowego o zwolnienie z opłaty skarbowej na zasadach ogólnych zawartych w ustawie o opłacie skarbowej[3].

 

 

Wniosek o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony zawiera (art. 60 ust. 4 ustawy o cudzoziemcach):

1)      dane cudzoziemca oraz dane objętych wnioskiem dzieci i innych osób wpisanych do dokumentu podróży cudzoziemca, w zakresie niezbędnym do wydania zezwolenia;

2)      miejsce zamierzonego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3)      imię, nazwisko, datę urodzenia, płeć, obywatelstwo i miejsce zamieszkania członków rodziny cudzoziemca zamieszkałych w Rzeczypospolitej Polskiej, z określeniem stopnia pokrewieństwa;

4)      informacje o:

                             a) podróżach i pobytach zagranicznych w okresie ostatnich 5 lat,

                             b) poprzednich pobytach w Rzeczypospolitej Polskiej;

                5) wskazanie środków utrzymania.

 

Cudzoziemiec jest obowiązany uzasadnić wniosek, przedstawić ważny dokument podróży oraz dołączyć do wniosku (art. 60 ust. 5 ustawy o cudzoziemcach):

1)      fotografie osób objętych wnioskiem (do wniosku dołącza się po cztery aktualne fotografie osób, których wniosek dotyczy, nieuszkodzone, kolorowe, o wymiarach 35 x 45 mm, wykonane w ciągu ostatnich 6 miesięcy na jednolitym jasnym tle, mające dobrą ostrość oraz pokazujące wyraźnie oczy i twarz od wierzchołka głowy do górnej części barków, tak aby twarz zajmowała 70-80 % fotografii. Fotografie mają przedstawiać osobę bez nakrycia głowy i okularów z ciemnymi szkłami, patrzącą na wprost z otwartymi oczami, nieprzesłoniętymi włosami, z naturalnym wyrazem twarzy i zamkniętymi ustami. Osoba z wrodzonymi lub nabytymi wadami narządu wzroku może dołączyć do wniosku, o którym mowa w § 1 pkt 1, fotografie przedstawiające ją w okularach z ciemnymi szkłami, a osoba nosząca nakrycie głowy zgodnie z zasadami swojego wyznania - fotografie przedstawiające ją z nakryciem głowy. Nakrycie głowy nie może zakrywać ani zniekształcać owalu twarzy[4];

2)      dokumenty niezbędne do potwierdzenia danych zawartych we wniosku i okoliczności uzasadniających ubieganie się o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

 

W przeciwieństwie do „abolicji” z 2003 r. i 2007 r. omawiane przepisy nie nakładają na cudzoziemców obowiązku udokumentowania posiadania źródła utrzymania w Polsce, przez co brak takich dokumentów nie stanowi podstawy do odmowy udzielenia w/w zezwolenia. Mając powyższe na uwadze podkreślić należy, że organ prowadzący postępowanie w sprawie o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji nie powinien żądać w/w dokumentów[5].

 

W szczególnie uzasadnionym przypadku, gdy cudzoziemiec nie posiada ważnego dokumentu podróży i nie ma możliwości jego uzyskania, może przedstawić inny dokument potwierdzający tożsamość (art. 6 ust. 1 w/w ustawy w związku z art. 60 ust. 6 ustawy o cudzoziemcach).

 

Dla potrzeb postępowania abolicyjnego organ rozpatrujący sprawę może uznać za dokument potwierdzający tożsamość cudzoziemca m.in.:

·         Tymczasowe Zaświadczenie Tożsamości Cudzoziemca,

·         nieważne: Tymczasowe Zaświadczenie Tożsamości Cudzoziemca, karta pobytu, dokument podróży, polskie prawo jazdy,

·         polskie prawo jazdy,

·         legitymacja szkolna i studencka

oraz inne dokumenty ze zdjęciem

– przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy i zweryfikowaniu przez organ prowadzący postępowanie przedstawionych przez cudzoziemca dokumentów.

 

W sytuacji, gdy w/w wniosek zawiera braki formalne wojewoda jest zobowiązany wezwać cudzoziemca w trybie art. 64 § 2 Kpa do ich uzupełnienia. W razie niedopełnienia
przez cudzoziemca tej czynności w określonym w Kpa 7-dniowym terminie wniosek o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony pozostawia się bez rozpoznania.

 

3.  Stempel potwierdzający złożenie wniosku. Pobyt uznawany za legalny

 

Zgodnie art. 4 w/w ustawy, jeżeli termin do złożenia wniosku, o którym mowa
w art. 3 ust. 1 został zachowany i wniosek nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie, wojewoda zamieszcza w dokumencie podróży, o którym mowa w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 o cudzoziemcach, odcisk stempla,
który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

Jeżeli wniosek o udzielenie abolicji zostanie złożony z zachowaniem w/w wymogów to pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za legalny do dnia, w którym decyzja w sprawie zezwolenia stanie się ostateczna.

Wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję ostateczną nie legalizuje pobytu cudzoziemca na terytorium Polski.

Na wniosek cudzoziemca, który nie posiada dokumentu podróży, po stwierdzeniu, iż spełnione zostały wymogi warunkujące umieszczenia w/w stempla w dokumencie podróży wojewoda wyda stosowne zaświadczenie potwierdzające fakt złożenie wniosku. Zgodnie z cz. II pkt 21 załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej opłata skarbowa za wydanie zaświadczenia wynosi 17 zł.

 Jeśli postępowanie w sprawie o udzielenie przedmiotowego zezwolenia zostanie zawieszone na wniosek cudzoziemca, jego pobyt w tym czasie nie będzie uznawany za legalny (art. 5 ust. 3).

 

Umieszczenie stempla w dokumencie podróży nie uprawnia cudzoziemca do podróżowania po terytorium innych państw obszaru Schengen, natomiast cudzoziemiec będzie mógł przekroczyć granicę Polski w celu powrotu do kraju pochodzenia.

 

4.  Termin złożenia wniosku.

 

Wniosek o udzielenie przedmiotowego zezwolenia należy złożyć w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie omawianej ustawy (art. 3 ust. 1).

Zgodnie z art. 57 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego terminy określone
w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Ponadto w myśl art. 57 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni.

Z uwagi na fakt, że 01 lipca 2012 r. jest dniem wolnym od pracy (niedziela) termin
do złożenia wniosku upływa dnia następnego tj. 2 lipca 2012 r.

Wobec powyższego wnioski o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji można skutecznie składać od dnia 01.01.2012 r. do dnia 02.07.2012 r.

 

Wniosek złożony przed dniem 01.01.2012 r. oraz po dniu 02.07.2012 r. wojewoda pozostawia bez rozpoznania (art. 5 ust. 2).

 

5.  Bezwzględne przesłanki do odmowy udzielenia zezwolenia w trybie abolicji

 

Art. 3 ust. 2 przewiduje, że cudzoziemcowi odmawia się udzielenia zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji, gdy:

1)      nie spełnia wymogów do udzielenia tego zezwolenia;

2)      jego dane znajdują się w Systemie Informacyjnym Schengen do celów odmowy wjazdu i zostały wpisane przez inne państwo obszaru Schengen;

3)      w postępowaniu w sprawie udzielenia tego zezwolenia został złożony wniosek
lub zostały przedstawione dokumenty zawierające nieprawdziwe dane osobowe
lub fałszywe informacje;

4)      w postępowaniu w sprawie udzielenia tego zezwolenia, w celu użycia za autentyczny, podrobił lub przerobił dokument bądź używał takiego dokumentu jako autentycznego;

5)      wymagają tego względy obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego lub interes Rzeczypospolitej Polskiej;

6)      jego dane znajdują się w wykazie cudzoziemców, których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany, zwanym dalej „wykazem”, i zostały  umieszczone na podstawie art. 128 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach[6]

 

Z uwagi na kategoryczne sformułowanie użyte w dyspozycji normy zawartej
w art. 3 ust. 2  ustawy („Cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 1, odmawia się udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, jeżeli…”) podjęcie rozstrzygnięcia orzekającego o odmowie udzielenia w/w zezwolenia jest obligatoryjne. Wobec powyższego wynikająca z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego zasada, iż sprawę należy załatwić zgodnie z wnioskiem strony o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny uwzględniając słuszny interes strony - doznaje istotnego ograniczenia. Zastosowanie w/w zasady nie może bowiem prowadzić do naruszenia przepisów prawa materialnego. Pogląd taki opiera się
na założeniu, że zasada powyższa ma zastosowanie tylko w odniesieniu do decyzji opartych
na zasadzie uznania administracyjnego, podczas gdy w niniejszym postępowaniu o treści rozstrzygnięcia wprost rozstrzyga przepis prawa materialnego. Powyższy pogląd jest ugruntowany zarówno w doktrynie (G. Łaszczyca, C. Martysz i A. Matan: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz; Zakamycze 2005 s. 130 - 131) jak również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 25 lutego 2002r., II SA 3126/00, lex nr 81779, czy wyrok NSA z dnia 6 lipca 2006r., II OSK 297/06; niepubl.).

 

Od decyzji odmawiającej udzielenia zezwolenia w trybie abolicji cudzoziemcowi przysługuje odwołanie do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców (art. 3 ust. 3 ustawy).

 

6.  Wyłączenie art. 79 Kodeksu postępowania administracyjnego

 

Zgodnie z art. 2 ust. 2 w/w ustawy w postępowaniach w sprawie o udzielenie zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji oraz w postępowaniach o cofnięcie
tego zezwolenia, przy wykonywaniu czynności mających na celu ustalenie okoliczności,
o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3 i 4 lub art. 13 pkt 2 i 3 nie stosuje się
art. 79 Kodeksu postępowania administracyjnego[7].

 

 

7.  Odciski linii papilarnych

 

Komendant oddziału Straży Granicznej lub komendant placówki Straży Granicznej, właściwy ze względu na siedzibę wojewody, do którego cudzoziemiec złożył wniosek, o którym mowa w art. 3 ust. 1, pobiera od tego cudzoziemca odciski linii papilarnych za pomocą kart daktyloskopijnych lub urządzenia do elektronicznego pobierania odcisków (art. 7 ust. 1).

 

Z uwagi na przyjęte przez ustawodawcę brzmienie art. 7 i in. ustawy abolicyjnej
w przypadku, w którym cudzoziemiec odmawia zgody na pobranie odcisków palców brak jest podstaw, aby taką odmowę traktować jako brak formalny wniosku. Art. 7 ustawy nie wskazuje, że pobranie odcisków palców ma odbyć się przy składaniu wniosku, a z uzasadnienia projektu wynika, że odciski pobiera się „w toku postępowania”, a więc już po jego wszczęciu.

W przypadku, gdy cudzoziemiec - z przyczyny od niego niezależnej (np. długotrwały pobyt w szpitalu) - nie będzie mógł stawić się osobiście przed organem administracyjnym możliwe będzie pobranie odcisków linii papilarnych w miejscu pobytu cudzoziemca za pomocą karty daktyloskopijnej.

Odmowa złożenia odcisków linii papilarnych będzie skutkować wydaniem decyzji negatywnej.

 

8.  Wykaz cudzoziemców, których pobyt jest na terytorium Polski niepożądany

 

Jeżeli dane cudzoziemca ubiegającego się o zezwolenie na zamieszkanie
na czas oznaczony w trybie abolicji znajdują się w wykazie cudzoziemców, których pobyt jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej niepożądany, przed wydaniem decyzji o udzieleniu zezwolenia wojewoda zwraca się do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, z wnioskiem o przekazanie informacji o podstawie prawnej i uzasadnieniu faktycznym umieszczenia danych cudzoziemca w wykazie (art. 6 ust. 1).

 

W odpowiedzi na w/w wniosek na Szefie Urzędu do Spraw Cudzoziemców spoczywa obowiązek udzielenia wojewodzie informacji o umieszczeniu danych cudzoziemca w wykazie, okresie obowiązywania wpisu, podstawie prawnej i faktycznej wpisu (art. 6 ust. 2). Z tym,
że w przypadku wpisów umieszczonych na podstawie art. 128 ust. 1 pkt 6 ustawy
z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach Szef Urzędu będzie informował tylko o figurowaniu danych cudzoziemca w wykazie, terminie obowiązywania wpisu oraz o podstawie prawnej wpisu. Nie będzie natomiast udzielał informacji o okolicznościach faktycznych,
które uzasadniały dokonanie takiego wpisu.

W celu sprawnej realizacji nałożonego ustawą obowiązku odpowiednio oznaczone wnioski o udzielenie w/w informacji wojewodowie będą kierować bezpośrednio na fax Wydziału Wykazu Cudzoziemców w DLP.

 

9.  Domniemanie nieprzerwanego pobytu

 

W celu uproszczenia postępowania dowodowego, w ustawie przyjęto domniemanie, że pobyt cudzoziemca, o którym mowa w art. 1, uznaje się za nieprzerwany, jeżeli nic innego nie wynika z zebranego materiału dowodowego lub z okoliczności sprawy (art. 3 ust. 4 w/w ustawy).

 

Powyższe domniemanie dotyczy także daty wjazdu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ w w/w artykule mowa jest o „nieprzerwanym pobycie”,
a więc należy również ustalić datę początkową tego pobytu.

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu administracyjnym zasadą ciężar dowodu spoczywa na tym, kto z określonego faktu wyprowadza skutki prawne. W poprzednio obowiązujących regulacjach dot. abolicji (z 2003 r. i 2007 r.) ciężar dowodu w kwestii nieprzerwanego pobytu cudzoziemca  spoczywał w pierwszej kolejności na nim samym. (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt V SA/Wa 2477/05; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt V SA/Wa 359/09 ). W świetle art. 3 ust. 4 omawianej ustawy tezy zawarte w w/w orzeczeniach są obecnie nieaktualne.

W omawianych przepisach dot. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony
w trybie „abolicji” co do zasady strona została zwolniona z obowiązku udowadniania, że jej pobyt na terytorium Polski w wymaganym w art. 1 pkt 1 i 2 w/w ustawy okresie jest nieprzerwany, z tym że  jeśli co innego będzie wynikało z zebranego materiału dowodowego
lub okoliczności sprawy organ prowadzący postępowanie podejmie czynności mające na celu wyjaśnienie sprawy.

Innymi słowy to nie cudzoziemiec ma wykazać, że jego pobyt jest nieprzerwany
a ewentualnie właściwy organ administracji udowodnić, że tak nie jest. Tylko wątpliwości istotne w kwestii nieprzerwanego pobytu obalają domniemanie.

Zgodnie z art. 75 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.
W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych
oraz oględziny. Art. 75 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego nakłada na organ administracji publicznej obowiązek dopuszczenia jako dowodu nie tylko środków dowodowych wymienionych w zdaniu drugim, lecz "wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem". Z brzmienia tego przepisu wynika, że przez pojęcie dowodu należy rozumieć także inne dowody niewymienione wyraźnie w tym przepisie. W tym sensie trafnie stwierdza się w piśmiennictwie, że art. 75 § 1 nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych dopuszczalnych w postępowaniu dowodowym, lecz że jest to jedynie wyliczenie przykładowe, na co wskazuje użycie zwrotu "w szczególności" w zdaniu drugim tego przepisu
(J. Borkowski (w:) Komentarz, 1989, s. 160).

Doświadczenia z poprzednich akcji „abolicyjnych” wskazują, że podstawowym dowodem w tym zakresie powinien być dokument podróży i zamieszczone w nim zapisy. Ponadto dla potrzeb postępowania abolicyjnego organ rozpatrujący sprawę może uznać za  dowód nieprzerwanego pobytu na terytorium Polski m.in.:

·         nieważne: Tymczasowe Zaświadczenie Tożsamości Cudzoziemca, karta pobytu, dokument podróży,

·         potwierdzenia zameldowania na terytorium Polski,

·         zaświadczenia lekarskie wskazujące na odbywanie w Polsce w danym okresie leczenia,

·         zaświadczenia z placówek oświatowych wskazujące na odbywanie nauki w Polsce,

·         świadectwo pracy wraz z zaświadczeniem z ZUS o odprowadzanych składkach,

·          umowy o pracę wraz z deklaracją PIT z potwierdzeniem nadania do US,

·         zeznania świadków,

·         akty notarialne,

·         polskie akty stanu cywilnego,

oraz inne dokumenty - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy i zweryfikowaniu przez organ prowadzący postępowanie przedstawionych przez cudzoziemca dokumentów.

 

Do oceny, czy pobyt cudzoziemca jest nieprzerwany stosuje się odpowiednio art. 64 ust. 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, zgodnie z którym pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za nieprzerwany, gdy żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 6 miesięcy i nie przekroczyła łącznie 10 miesięcy w badanych okresach, chyba że przerwa była spowodowana:

·         wykonywaniem obowiązków zawodowych lub świadczeniem pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie umowy zawartej z pracodawcą, którego siedziba znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

·         towarzyszeniem małżonkowi wykonującemu obowiązki zawodowe lub świadczącemu pracę w warunkach, o których mowa w pkt 1;

·         leczeniem cudzoziemca.

 

10.       Decyzja pozytywna

 

Udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji następuje
w drodze decyzji (art. 2 ust. 3) na okres 2 lat (art. 3 ust. 1). Okres ten został ściśle określony
w ustawie i  nie może być skracany, ani wydłużany.

 

Ustawodawca nie uregulował w omawianej ustawie kwestii wydania karty pobytu cudzoziemcowi, który uzyskał zezwolenie w trybie tzw. abolicji. Należy jednak przyjąć,
że konsekwencją udzielenia w/w zezwolenia jest wydanie karty pobytu, która ważna będzie przez okres tego zezwolenia. Za wydanie karty pobytu pobiera się opłatę w wysokości 50 zł[8].

Karta pobytu, w okresie jej ważności, potwierdza tożsamość cudzoziemca podczas jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz uprawnia, wraz z dokumentem podróży, do wielokrotnego przekraczania granicy bez konieczności uzyskania wizy.

Cudzoziemiec może podróżować i przebywać na terytorium państw obszaru Schengen na podstawie karty pobytu oraz ważnego dokumentu podróży bez konieczności posiadania wizy przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy w okresie 6-miesięcznym zgodnie z ogólnymi warunkami podróży i przekraczania granic wewnętrznych strefy Schengen.

Cudzoziemiec jest obowiązany odebrać kartę pobytu osobiście, a w przypadku małoletniego poniżej 13 roku życia - odbioru dokonuje jego przedstawiciel ustawowy lub kurator.

 

11.       Zatrudnienie w okresie zezwolenia abolicyjnego

 

W trakcie pobytu na podstawie zezwolenia udzielonego w trybie abolicji cudzoziemiec będzie uprawniony do podjęcia zatrudnienia bez zezwolenia na podstawie umowy o pracę (art. 12 ustawy).

 

Powyższa regulacja pozwoli na objęcie ubezpieczeniem społecznym i obowiązkiem podatkowym cudzoziemców, którzy zalegalizowali swój pobyt na terytorium Polski w drodze abolicji i podjęli zatrudnienie na podstawie umowy o pracę oraz zwiększy ich szanse
na zalegalizowanie pobytu po upływie okresu ważności abolicji.

W przypadku zatrudnienia cudzoziemca w innej formie (np. na podstawie umowy cywilnoprawnej – umowy zlecenia, o dzieło) pracodawca będzie zobowiązany do wystąpienia do właściwego wojewody z wnioskiem o wydanie zezwolenia na pracę.

 

12.       Abolicja a inne formy legalizacji pobytu

 

       Jeżeli w trakcie postępowania abolicyjnego cudzoziemiec złoży wniosek o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na podstawie ustawy o cudzoziemcach, zezwolenia na osiedlenie się lub rezydenta długoterminowego WE – zostanie on pozostawiony bez rozpoznania (art. 8).

 

       Okres pobytu podczas postępowania w sprawie o udzielenie „abolicji” oraz na podstawie „abolicji” nie będzie zaliczany do okresu pobytu uprawniającego do uzyskania zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego WE, w rozumieniu art. 65 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (art. 3 ust. 6).

       W celu kontynuacji legalnego pobytu na terytorium Polski po upływie terminu ważności „abolicji” cudzoziemiec będzie mógł ubiegać się o uzyskanie kolejnego zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony tak jak inni cudzoziemcy, na zasadach określonych w ustawie o cudzoziemcach.

       Cudzoziemiec będzie zobowiązany opuścić terytorium Polski przed upływem terminu udzielonego mu zezwolenia, jeżeli nie uzyska innego tytułu pobytowego.

      

 

13.       Wygaśnięcie decyzji orzekających o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wykreślenie danych z wykazu cudzoziemców, których pobyt na terytorium Polski jest niepożądany

 

       Przepisy abolicyjne przewidują, iż decyzja o udzieleniu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji z dniem, w którym stała się ostateczna, spowoduje wygaśnięcie decyzji o zobowiązaniu do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, decyzji
o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej 4 Polskiej oraz zawartych w innych decyzjach orzeczeń o zobowiązaniu do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub orzeczeń
o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 9).

 

       Powyższe rozwiązanie wyeliminuje z obrotu prawnego decyzje, które nie zostały wykonane
i zapobiegnie sytuacji, w której cudzoziemiec posiadający zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie „abolicji” jest jednocześnie zobligowany do opuszczenia Polski, zgodnie
z postanowieniami wskazanych wyżej decyzji. Powyższy zabieg pozwoli również na wykreślenie danych cudzoziemca z wykazu cudzoziemców, których pobyt na terytorium Polski
jest niepożądany. Wykreślenie z wykazu zostanie dokonane przez Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców po otrzymaniu ostatecznej decyzji, na mocy której zostało udzielone cudzoziemcowi w/w zezwolenie.

       Ponadto omawiana regulacja prawna przewiduje obowiązek wykreślenia danych cudzoziemca, który zalegalizował swój pobyt w ramach akcji „abolicyjnej”, jeżeli podstawa wpisania jego danych do wykazu była inna niż wskazana w art. 128 ust. 1 pkt 1 i 2 lub 6 ustawy
o cudzoziemcach (art. 10 ustawy).

       Inaczej mówiąc: Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców wykreśli z wykazu dane cudzoziemca, który uzyskał legalizację pobytu w trybie abolicji, jeżeli jego dane znajdowały się w tym wykazie z następujących powodów[9]:

·         cudzoziemiec został skazany prawomocnym wyrokiem:

Ø  w Rzeczypospolitej Polskiej za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe na karę grzywny lub karę pozbawienia wolności do jednego roku,

Ø  w innym państwie niż państwo obszaru Schengen za przestępstwo stanowiące zbrodnię pospolitą również w rozumieniu prawa polskiego,

Ø  w państwie obszaru Schengen za przestępstwo na karę pozbawienia wolności powyżej jednego roku;

·         cudzoziemiec nie wywiązuje się z zobowiązań podatkowych wobec Skarbu Państwa;

·         wjazd lub pobyt cudzoziemca są niepożądane ze względu na zobowiązania wynikające
z postanowień ratyfikowanych umów międzynarodowych obowiązujących Rzeczpospolitą Polską.

        

14.       Informacja dla cudzoziemca o obowiązkach związanych z uzyskaniem „abolicji”

 

       Zgodnie z art. 11 ust. 2 w/w ustawy wojewoda informuje cudzoziemca, któremu udzielono zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicyjnym o obowiązkach związanych z uzyskaniem tego zezwolenia.

      

       Powyższa informacja będzie zawierać prawa i obowiązki oraz zagadnienia ogólne związane z uzyskaniem zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji. Cudzoziemiec, który uzyska zezwolenie abolicyjne otrzyma w/w informację w języku dla niego zrozumiałym.

Osoby ubiegające się o udzielenie w/w zezwolenia przy składaniu wniosku otrzymają od wojewody pouczenie dla cudzoziemca o zasadach i trybie postępowania oraz o przysługujących mu prawach i ciążących na nim obowiązkach - w języku zrozumiałym. Pouczenie takie zostanie umieszczone wkrótce na stronie internetowej abolicja gov.pl.

 

15.       Cofnięcie zezwolenia

 

Przepisy „abolicyjne” przewidują również szczególne rozwiązania dotyczące cofania
w/w zezwolenia z uwagi na fakt, iż ogólne przepisy ustawy o cudzoziemcach nie mogłyby mieć w tym przypadku zastosowania. Zgodnie z art. 13 zezwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 1 cofa się, jeżeli:

1)      wymagają tego względy obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego lub interes Rzeczypospolitej Polskiej;

2)      w postępowaniu w sprawie udzielenia tego zezwolenia został złożony wniosek lub zostały przedstawione dokumenty zawierające nieprawdziwe dane osobowe lub fałszywe informacje;

3)      w postępowaniu w sprawie udzielenia tego zezwolenia, w celu użycia za autentyczny, podrobił lub przerobił dokument bądź używał takiego dokumentu jako autentycznego;

4)      opuścił na stałe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Decyzję o cofnięciu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony wydaje wojewoda właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca, a jeżeli cudzoziemiec opuścił na stałe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - wojewoda, który to zezwolenie wydał (art. 2 ust. 1 w/w ustawy w związku z art. 62 ust. 8 ustawy o cudzoziemcach.

Z uwagi na kategoryczne sformułowanie użyte w dyspozycji normy zawartej w art. 13   ustawy („Cudzoziemcowi cofa się zezwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli…”) podjęcie rozstrzygnięcia w sprawie cofnięcia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie „abolicji” jest obligatoryjne. Wobec powyższego wynikająca z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego zasada, iż sprawę należy załatwić zgodnie z wnioskiem strony o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny uwzględniając słuszny interes strony - doznaje istotnego ograniczenia. Zastosowanie w/w zasady nie może bowiem prowadzić do naruszenia przepisów prawa materialnego. Pogląd taki opiera się na założeniu, że zasada powyższa ma zastosowanie tylko w odniesieniu do decyzji opartych na zasadzie uznania administracyjnego, podczas gdy
w niniejszym postępowaniu o treści rozstrzygnięcia wprost rozstrzyga przepis prawa materialnego. Powyższy pogląd jest ugruntowany zarówno w doktrynie (G. Łaszczyca, C. Martysz i A. Matan: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz; Zakamycze 2005
s. 130 - 131) jak również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 25 lutego 2002r., II SA 3126/00, lex nr 81779, czy wyrok NSA z dnia 6 lipca 2006r., II OSK 297/06; niepubl.).

 

 

 

Pytania i odpowiedzi:

 

1.    Czy za dokument potwierdzający tożsamość można uznać kserokopię dokumentu podróży?

Jak słusznie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny wyroku z dnia 9 września 2008 r. (I OSK 1255/07, LEX nr 498383): „dokument w postaci nieuwierzytelnionej kserokopii nie może korzystać z mocy dowodowej ponieważ łatwo podlega sfałszowaniu”.  Z kolei w wyroku
z dnia 20 maja 2003 r. (III SA 110/03, LEX nr 148853) Naczelny Sąd Administracyjny kategorycznie stwierdził, że: „niepoświadczona kserokopia dokumentu nie może być uznana za dowód w sprawie”. W/w linia orzecznictwa jest kontynuowana, czego wyrazem jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09.06.2010r. (V SA/ Wa 355/10), który zapadł w sprawie dot. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

 

2.    Czy organ prowadzący postępowanie w trybie „abolicji” będzie uprawniony
do okazania cudzoziemcowi informacji o podstawie prawnej i uzasadnieniu faktycznym wpisania danych do wykazu osób niepożądanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w czasie zapoznawania przez Stronę z aktami sprawy?

Organ prowadzący postępowanie będzie uprawniony do w/w czynności. Jedynie dokumenty niejawne będą wyłączane z akt sprawy na podstawie art. 74 Kodeksu postępowania administracyjnego.

 

3.    Czy w przypadku, gdy w trakcie prowadzonego postępowania w trybie abolicji zostanie zalegalizowany jego pobyt w Polsce na podstawie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, organ prowadzący postępowanie będzie umarzał postępowanie „abolicyjne”?

Brak jest podstawy prawnej do w/w umorzenia. Należy jednak pamiętać, że zgodnie z art. 103 pkt 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2009 r., Nr 189, poz. 1472 z późn. zm.) zgoda na pobyt tolerowany wygasa z mocy prawa z dniem uzyskania zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony lub zezwolenia na osiedlenie się.

 

4.    Co zrobić w sytuacji, gdy cudzoziemiec przebywa nieprzerwanie co najmniej od dnia 01.01.2010 r. (ale po 20.12.2007 r.) i przed tym dniem została wydana ostateczna decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy, która nie zawierała orzeczenia o wydaleniu, ponieważ orzeczenie takie zostało wcześniej wydane przez wojewodę?

Cudzoziemiec nie spełnia wymogów z art. 1 pkt 1 i 2 w/w ustawy do udzielenia zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji. Jednakże należy wyjaśnić, czy w dniu 01.01.2010 r. nie toczyło się  kolejne postępowanie w sprawie o nadanie cudzoziemcowi statusu uchodźcy.

 

5.    Czy cudzoziemcy, którzy wjechali na terytorium Polski pod dniu 20.12.2007 r. i w stosunku, do których przed dniem 01.01.2010 r. wydana została ostateczna decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy zawierająca nakaz opuszczenia tego terytorium będą mogli ubiegać się o udzielenie abolicji na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy abolicyjnej?

Tak.

 

6.    Czy dopuszczalne jest zamieszczanie stempla potwierdzającego złożenie wniosku
o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji
w nieważnym dokumencie podróży?

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach, dokument podróży to dokument uznany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej, uprawniający do przekroczenia granicy, wydany cudzoziemcowi przez organ państwa obcego, organ polski lub organizację międzynarodową albo podmiot upoważniony przez organ państwa obcego lub obcą władzę o charakterze państwowym.

Cudzoziemiec może przebywać na terytorium Polski, jeżeli posiada ważny dokument podróży i ważny tytuł pobytowy. Ze względu na szczególny charakter przepisów dot. abolicji nieważny dokument podróży może być uznany jedynie w tym postępowaniu za „inny dokument potwierdzający tożsamość cudzoziemca” w myśl art. 60 ust. 6 ustawy o cudzoziemcach.
W związku z powyższym nie jest dopuszczalne zamieszczenie w/w stempla w nieważnym dokumencie podróży.

             

7.    W jakim zakresie złożenie wniosku abolicyjnego wpływa na procedurę uchodźczą?

Z przepisów w/w ustawy z dnia 28 lipca 2012 r. oraz ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2009 r., Nr 189, poz. 1472 z późn. zm.) nie wynika wprost, aby złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji miało wpływ na postępowanie w sprawie o nadanie statusu uchodźcy. Obie procedury mogą toczyć się niezależnie od siebie. Nie ma również podstaw prawnych do umorzenia bądź zawieszenia procedury uchodźczej z urzędu w przypadku złożenia wniosku  o abolicję.

 

 

8.    W jakim zakresie złożenie wniosku abolicyjnego wpłynie na świadczenia cudzoziemca?

Samo złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie abolicji nie będzie miało żadnego wpływu na świadczenia cudzoziemców pozostających w procedurze uchodźczej.

Dopiero w przypadku uzyskania zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców stwierdzi wygaśnięcie decyzji w sprawie udzielenia świadczenia pieniężnego (art. 70 ust. 2 pkt 3-6 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), co oznacza, że takiego świadczenia cudzoziemiec nie będzie mógł już pobierać dopiero w przypadku pozytywnego zakończenia postępowania abolicyjnego.

 

9.    W jaki sposób cudzoziemiec może "odzyskać" dokument podróży zdeponowany
u Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z uwagi na toczące się postępowanie w sprawie o nadanie statusu uchodźcy, jeśli musi go okazać przy złożeniu wniosku o udzielenie abolicji?

Dokument podróży cudzoziemca deponowany jest przez Straż Graniczną podczas składania wniosku o nadanie statusu uchodźcy i przekazywany do depozytu Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, gdzie przechowywany jest do momentu zakończenia procedury uchodźczej (art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej). Brak jest podstaw prawnych do wydania takiego dokument cudzoziemcowi pozostającemu w procedurze uchodźczej (art. 38 w/w ustawy.), w związku z czym cudzoziemiec pozostający w takiej procedurze nie będzie mógł okazać paszportu przy składaniu wniosku
o udzielenie abolicji.

            W takiej sytuacji wojewoda może wystąpić do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców
o potwierdzenie, czy osoba ubiegająca się o abolicję posiada dokument podróży zdeponowany
u Szefa Urzędu, o potwierdzenie danych cudzoziemca lub zapisów zawartych w tym dokumencie. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców może również przesłać potwierdzoną
za zgodność kserokopię takiego dokumentu.